Μουσική και μουσικοί – «Τα τραγούδια των βατράχων»

Δυστυχώς ο Πόλεμος στη σημερινή εποχή δεν έχει πρόσωπο. Αν ζούσαμε 25 αιώνες πριν, τα πράγματα θα ήταν απλούστερα. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια θυσία στον Δία ή μια δέηση στην Αφροδίτη ώστε να κατακεραυνώσουν ή να αποπλανήσουν αντίστοιχα τον Αρη και ίσως να βλέπαμε κάποια αποτελέσματα . Όχι, ο Πόλεμος δεν έχει πρόσωπο. Ούτε αυτό του Πούτιν, ούτε του Μπάιντεν, ούτε του Μητσοτάκη, ούτε του Ερντογάν, αλλά όλων των ανωτέρω και όλων των ισχυρών του πλανήτη που μονοπωλούν τη βία, ασκώντας την υπέρ των ολιγαρχιών που εκπροσωπούν, συνήθως με τη δική μας ψήφο αλλά και συναίνεση μέσω της σιωπής.
Εδώ που ζούμε είχαμε, μέχρι σήμερα, μάθει να τοποθετούμε τον Πόλεμο χρονικά και τοπικά σε μεγάλη απόσταση. Στο απώτερο παρελθόν ή σε μέρη εξωτικά, αδύναμο να μας αγγίξει. Να λοιπόν που πλησίασε ο Πόλεμος και όλοι καθημερινά, συνειδητά ή μη, παίρνουμε θέση και γινόμαστε μέρος της μακάβριας δημοσκόπησης για το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός. Σα να μην καταλαβαίνουμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή αυτό το παραμύθι έχει μόνο Δράκους. Για την ακρίβεια έχει και βατράχια, τα οποία, ως γνωστόν, την πληρώνουν όταν οι Δράκοι (ή τα βουβάλια της παροιμίας) μαλώνουν.
Η Μουσική και πιο συγκεκριμένα η Ποπ Μουσική των 70 τελευταίων ετών, που συνήθως μας απασχολεί από αυτή τη στήλη, πολύ συχνά αντιτάχθηκε στους υπηρέτες του Θεού Αρη, προσπαθώντας να αφυπνίσει αντιπολεμικές συνειδήσεις. Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, τον οποίο,ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε.
Ετσι, καλλιτέχνες όπως η Joan Baez, o Bob Dylan, oι Country Joe & The Fish, Jefferson Airplane, King Crimson, αλλά και από τους Genesis, Creedence Clearwater Revival, Bruce Springsteen, μέχρι τους Iron Maiden, Ozzy και Νena, κατέθεσαν τις δικές τους ανησυχίες για τις καταστροφικές συνέπειες μίας πυρηνικής αντιπαράθεσης, ή απλά την αντίθεσή τους για τους πολέμους, που κατά καιρούς αποδεκάτισαν τα βατράχια του κόσμου αυτού. Όπως είναι φυσικό, ο παραπάνω κατάλογος είναι απλά ενδεικτικός καθώς είναι αμέτρητα τα συγκροτήματα που αντιτάχθηκαν όχι μόνο στις γνωστές πολεμικές συρράξεις, αλλά και στις επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων σε ανεξάρτητα κράτη που ήθελαν να έχουν υπό την επιρροή τους. Ακόμα όμως εναντιώθηκαν και στις καθημερινές πολεμικές συνθήκες, υπό τις οποίες δισεκατομμύρια άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν λόγω της απληστίας όσων έχουν την εξουσία και όσων οι τελευταίοι υπηρετούν.
Η καλλιτεχνική δημιουργία γενικότερα είναι ένα σημείο όπου συναντιούνται άνθρωποι, ιδέες, αισθητικές, προφέροντας έτσι τη δυνατότητα διαλόγου και δη Δημοκρατικής συνύπαρξης. Πολλοί Ρώσοι καλλιτέχνες, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, γνώρισαν την τιμωρία επειδή τόλμησαν να διαφοροποιηθούν από τις φασιστικές πρακτικές του Πούτιν. Σαν έτοιμη από καιρό, η Ελληνική Πολιτεία φίμωσε Ρώσους καλλιτέχνες, όχι επειδή δεν γνωρίζει ότι ο Πολιτισμός δεν προάγει τον Πόλεμο αλλά αντίθετα τη συναδέλφωση, μα επειδή ακριβώς το γνωρίζει. Ο Πούτιν φυλάκισε τις Pussy Riot και η Μενδώνη τον Τσαϊκόφσκι. Όπως και να το κάνουμε, αποτελεί μία δυνατή ρελάνς…
Υπό αυτές τις συνθήκες, και μέχρι τα βατράχια να βγάλουν νύχια και κόψουν τα φτερά των δράκων, ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το «Blowing in the wind» και ας κοιμηθούμε ήσυχοι ότι επιβιώνουμε με τις ευλογίες και τα επιδόματα ενός ειρηνικού καθεστώτος.