VILLAGERS OF IOANNINA CITY: “να κάνω τα βουνά να κλαίν…”

Ο υπότιτλος είναι από στίχο του Θεσσαλικού αντάρτικου τραγουδιού «Σηκώνομαι πολλά πρωί» που έπαιξαν οι Villagers of Ioannina City (V.I.C.) στην πρόσφατη εμφάνισή τους στη Λάρισα, στις 21 Σεπτέμβρη στο Κηποθέατρο.

Ένας φίλος που ήρθε από μακριά για τη συναυλία μου έλεγε, λίγο πριν το συγκρότημα βγει στη σκηνή, ότι θυμάται τη γιαγιά του να τραγουδάει αυτό το τραγούδι, το οποίο αναφέρεται στην εποχή της «λευκής τρομοκρατίας» μετά την υπογραφή της συμφωνία της Βάρκιζας.

Την ίδια στιγμή που μου τα ΄λεγε αυτά, μια ευγενική κοπέλα παρακάλεσε κάποιους από την παρέα να μην στέκονται όρθιοι, καθώς τέτοιου είδους συμπεριφορές αντιβαίνουν στο υγειονομικό πρωτόκολλο. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, όπου το να είσαι όρθιος σε συναυλία είναι παράνομο!

Σε αυτό το πλαίσιο και εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων πολλά συγκροτήματα φέτος επέλεξαν μια πιο ακουστική προσέγγιση στις live εμφανίσεις τους, μεταξύ των οποίων και οι VIC οι οποίοι δούλεψαν διαφορετικά τα κομμάτια τους πριν την έναρξη της καλοκαιρινής τους περιοδείας, πετυχαίνοντας ένα μαγικό αποτέλεσμα. Νομίζω πως θα ήταν πολύ θετικό αν αποτυπωνόταν σε έναν δίσκο κάποια στιγμή.

Οι V.I.C. είναι φαινόμενο στην ελληνική ροκ σκηνή. Από τη μία είναι αυτό το πάντρεμα της παράδοσης με τον σκληρό ήχο που λειτουργεί ευεργετικά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία καθώς, γοητευμένοι από τους ήχους της Δημοτικής μουσικής έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν και άλλα μονοπάτια που ίσως ήταν άγνωστα σε αυτούς. Για πολλούς νεώτερους οι V.I.C. αποτελούν την πύλη για τον μαγικό κόσμο της παραδοσιακής μουσικής. Σε κάθε περίπτωση η αποδοχή που γνωρίζουν είναι τεράστια, ακόμη και στο εξωτερικό όπου έχουν ήδη κάνει τις πρώτες μεγάλες συναυλίες τους και έρχονται πολλές περισσότερες.
Τους πρώτο άκουσα στα τέλη 2008 ή αρχές 2009, σε συναυλία Reggae στο Stage στη Λάρισα, όπου θα εμφανίζονταν οι One Drop Forward από Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν την έναρξη μαθαίνω ότι μαζί τους θα ήταν και κάτι παιδιά από Γιάννενα για να ανοίξουνε τη βραδιά. Όταν ανέβηκαν στη σκηνή μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Τα παιδιά από τα Γιάννενα είχαν ράστα και έπαιζαν κλαρίνο και παρά το –αρχικά- οξύμωρο της εικόνας, το άκουσμα και το μουσικό πάντρεμα ήταν μοναδικό.

Η μετάλλαξη αυτή του ήχου των V.I.C. προς στο ακουστικό έγινε μεν, όπως προανέφερα, λόγω των υγειονομικών μέτρων, αλλά επίσης με πολύ δουλειά όπως ήταν φανερό σε όσους παρευρέθηκαν στο κηποθέατρο. Ήταν επίσης μια ευκαιρία για το συγκρότημα να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι το όλο project των V.I.C. δεν ήταν απλά μια πρωτότυπη ιδέα, αλλά στηριζόταν εξ αρχής σε στέρεες μουσικές βάσεις και ταλέντο καθώς ο ηλεκτρισμός έχει την ιδιότητα να κρύβει αδυναμίες αλλά το ακουστικό σετ είναι καθρέφτης των δυνατοτήτων του μουσικού.

Αυτό που κυρίως είναι εντυπωσιακό αλλά και ενδεικτικό της ιδιοσυγκρασίας του συγκροτήματος είναι ότι το δεύτερο LP τους, το «Age of Aquarius» δεν ακολούθησε τον δρόμο που είχε δείξει το πρώτο τους το «Riza», που είχε κυκλοφορήσει το 2014. Ο δεύτερος δίσκος τους έχει μόνο αγγλικό στίχο και καμία προσπάθεια επανάληψης των μεγάλων επιτυχιών του πρώτου ή του EP που περιείχε τα «Zvara» και «Karakolia», δυο τραγούδια που το κοινό ζητά επίμονα σε κάθε συναυλία.

Το γεγονός ότι στην τελευταία συναυλία δεν παίξανε ούτε το «Κρασί», που ουσιαστικά τους είχε κάνει γνωστούς, τους ανεβάζει ακόμα περισσότερο, τουλάχιστο στα δικά μου μάτια. Ο πρώτος πνευστός των V.I.C. ο Γιάννης Χαλδούπης έχει ένα συγκρότημα που ονομάζεται «Μουκλιόμος» και ισορροπεί ανάμεσα στην Jazz και την Ηπειρώτικη παράδοση. «Μουκλιόμος» στα Ρομά σημαίνει «Ελεύθερος», όπως και η πορεία που ακολουθούν οι