«10 to Go» & «Στράφι» – Γνήσιο, πολιτικοποιημένο, ερωτικό και αισιόδοξο Λαρισαϊκό Punk
Οι περισσότεροι μελετητές του Rock n Roll έχουν καταλήξει ότι το Punk προϋποθέτει δραστηριοποίηση του υποκειμένου – καλλιτέχνη σε αστικό περιβάλλον. Αυτό πράγματι ίσχυε όταν η πληροφορία και η μετάδοσή της ήταν δύσκολη, όταν δηλαδή δημιουργήθηκε αυτό το μουσικό ιδίωμα – τρόπος ζωής – feeling που ονομάστηκε Punk.
Αυτή η πόλη δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη παράδοση σε τέτοιου είδους μουσικά συγκροτήματα, αντίθετα εδώ πάντα ευδοκιμούσαν τα Blues, το South και γενικότερα οι κλασσικότερες φόρμες του Rock με τον Πηνειό να εμπνέει ως άλλος Μισισιπής και τη Λάρισα να αναφέρεται ακόμα και σήμερα ως «Ο Νότος της Ελλάδας».
Αυτή η κατάσταση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνεχίστηκε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 – αρχές 2000 οπότε και κάτι άρχισε να κινείται. Τα παλιά πανκιά της δεκαετίας του 80, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε (αυτό) λοβοτομήθηκαν, είτε αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τη νέα κίνηση, μάλλον με σνομπίστικη διάθεση. Όμως με την ώθηση που έδωσαν, αρχικά η ύπαρξη ενός χώρου για live (Stage) και μετέπειτα μια κατάληψη εντός των ΤΕΙ (Αντιδραστήριο) δημιουργήθηκαν αρκετές μπάντες με αγάπη κυρίως στο Αμερικάνικο punk με την πιο δραστήρια να είναι σίγουρα οι Λαρισαίοι «10 to go».
«10 to go»
Πρόκειται για αγγλόφωνη 4-piece μπάντα με δύο δίσκους στο ενεργητικό της, πολλές ώρες πάνω στη σκηνή σε όλη της Ελλάδα αλλά και στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. «Οι 10 to go» προτιμάνε τους Propaghandi και τους Bad Religion από τους Pistols και τους Damned και αναπόφευκτα σε παρασύρουν σε ένα οργιώδες Punk παραλήρημα, εμπλουτισμένο με μία πρέζα Ska. O Έρωτας, η συντροφικότητα, τα αδιέξοδα της καθημερινότητας και η μόνιμη δίψα για ελευθερία και τον ρέμπελο τρόπο ζωής διαπερνάνε τα τραγούδια τους.
«Στράφι»
Tα πράγματα, επιφανειακά τουλάχιστον, διαφοροποιούνται όταν έρχεται η κουβέντα στους «Στράφι». Το Στράφι, όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, έχει μια βασική διαφορά, εκφράζεται στα ελληνικά, εγχείρημα που κατά κοινή ομολογία είναι δυσκολότερο για το Rock n Roll και που έχει καταβαραθρώσει στις συνειδήσεις του κοινού μεγάλα ονόματα του χώρου, τα οποία ομολογουμένως μουσικά , όπως και σε επίπεδο προθέσεων, ήταν και είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Ο στίχος στο Punk είναι πολύ σημαντικό στοιχείο και η αναπόφευκτη πολιτικοποίηση του κοινού συντελεί να υπάρχουν κάποια στάνταρ στις απαιτήσεις, που στην περίπτωσή μας το «Στράφι» τις ικανοποιεί απόλυτα. Πιο εσωτερικοί και «σκοτεινοί», στον πυρήνα τους εξεγερσιακοί, για αυτό και τελικά, λόγω στάσης, αισιόδοξοι.
Αμφότερες οι μπάντες έχουν σταθεί αλληλέγγυες σε καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, σε συναυλίες με πολιτικό πρόσημο, γνωρίζουν ότι δε θα μπορέσουν ποτέ να ζήσουν από τη μουσική τους και φυσικά αυτό είναι κάτι που δεν τους απασχολεί στο ελάχιστο. Κάνουν μουσική για να εκφραστούν, να νιώσουν, να επικοινωνήσουν. Οι μέρες ακούσιου εγκλεισμού που όλοι βιώσαμε νομίζω ότι ήταν για αυτούς ακόμα πιο δύσκολες αφού η φυσική τους θέση είναι στη σκηνή, στο δρόμο, στην πλατεία, στην ταράτσα, οπουδήποτε μπορεί να στηθεί ένα live.
Λογικά αυτή τη στιγμή είναι μαζεμένοι σε ένα στούντιο και ετοιμάζουν και οι δύο τον τρίτο τους δίσκο μέσα από πολλή δουλεία καθώς όσο και να θεωρείται το Punk η μουσική των τριών ακόρντων, το αποτέλεσμα που μας δίνουν οι «10 to go» και το «Στράφι» προϋποθέτει πολλές ώρες στο στούντιο.
Τι είναι τελικά το Punk; θα αφήσω έναν φίλο να απαντήσει: «Είναι όταν ο φίλος μας που τραυλίζει δεν ξέρει να παίζει κάποιο όργανο για να μπει στην μπάντα, οπότε γίνεται ο τραγουδιστής».
Ακούστε : 10 to go – ‘’ 10 to go’’ (2012)
10 to go – «All in something failed»
Στράφι – «Στράφι» (2018)
Στράφι – «Παραδομένοι στη γιορτή» (2020)
Δείτε : «Μέχρι να γίνεις ο Βασιλιάς των ηλιθίων» – Ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική punk μουσική σκηνή του Σέργιου Βαφειάδη το οποίο μπορείτε να δείτε δωρεάν ολόκληρο στο Youtube (2013) .
